de nieuwe groep vrijwilligers, top!!

he hallo allemaal,

Net weer terug van een paar daagjes weggeweest. Waar te beginnen...Een hoop indrukken opgedaan,en het een en ander mogen meemaken. Waar te beginnen.....

Twee dagen geleden zijn we met 15 vrijwilligers,Jimmy (stagair) Rene(opzetter van de org.)en Ajay(adje,rechterhand van Rene) op de locale bus gestapt om op weg te gaan naar Barra Bise waar we een fam .zouden bezoeken van een medewerker van Rene. Na een uur rijden en veel aangestaard te zijn door menig nepalees mens, zijn we de bus uitgestapt om vervolgens met z'n allen op het dak te kruipen.(De cabrio-kant van de bus}ff proppen dus. Een ieder werd al snel de trotse bezitter van een diepe afdruk van het traliewerk in bips. Maar voor menigeen was dit het eerste uur denk ik niet te voelen door de opwinding van-het-zitten-op-de-bus. Het uitzicht was adembenemend, de lucht klaarde op en konden een prachtig stuk van de hymalaya zien die achter de groene heuvels omhoog staken. Al snel schitterde er een tiental cameraatjes in de zon. Niks mag gemist worden,alles is nieuw en alles is mooi. We hadden het prima naar ons zin, hier en daar werd er wat gezongen, wat heen en weer geschoven want uiteindelijk ontkom je niet aan de ietwat zeurende pijn van de ijzeren staaf die maar niet onder je kont vandaan schijnt te willen. Op plaats van bestemming waren er heel wat opgeluchte gezichtjes te zien. Een half uur is leuk maar 2 en half wordt al iets minder.

In Barra Bise onze tassen op de kamers van het guesthouse gezet waar ik nog eens in volle vaart tegen het deurkozijn opliep. Deze geven niet mee en zijn alleen berekend op de kleine Nepalees dus waarom zou je ze hoger maken dan nodig. Met pruillipje keek ik naar kamergenootje maar die had het gelukkig niet gezien en op dat moment hoor ik een doffe knal in de kamer naast ons. Nicollette, vrouw iets groter dan mij, had dezelfde ontmoeting met het deurkozijn als ik. Ik steek mijn hoofd naar buiten met een grote grijns en bewonder haar pruillipje.

Na een versnapering beginnen we met de wandeling, 2uur lopen naar boven. Mooie uitzichten, veel gehijg,gesteun en gezweet. Bij de fam. van Rames,aardige vent met uiterlijk van Mr Bean, werden we onthaald met popcorn,nootjes en thee. Dat ging er prima in.Zijn moeder woonde daar met R.zijn vrouw en een kindje wat ze opgevangen hadden van een alleenstaande moeder. De kinderen hier zijn op een leuke manier nieuwsgierig en deze joongen stak al snel zijn hoofd in mijn Nepalees zinnenboekje en las de door mij nog te leren zinnen hardop op. En zo leerde ik weer iets meer over de uitspraak die ik heel anders en waarschijnlijk onbeholpen uitgesproken zou hebben. Dat bleek ook wel want wanneer ik hem trots hem mijn geleerde nepaleze vragen stelde,bewoog hij zijn hoofd iets schuin opzij en keek mij uitersts verbaasd en ietwat vreemd aan. Dan maar dat boekje voor zn neus douwen. Na veel bedankjes en gezwaai(tot halverwege de heuvel)afscheid genomen.Dit keer liepen we over de rijstvelden naar beneden wat erg indrukwekkend was, en konden op deze manier het oogsten en uitzaaien op bep. manier van de geoogste rijst meemaken.Klinkt wat raar maar jullie moeten het er maar even mee doen.Onderweg werden er weer rake opmerkingen gemaakt waarvan we nu ondertussen een schriftje van bijhouden.Engels en nederland wordt nogal eens doorelkaar gehaald. :D'ont go there, anders you fell on your plate" Vertaald":niet daar langs anders ga je op je plaat" Of in een opwindend verhaal over een onweersbui.; There was een big thunderstorm....and there was a really big cloud with a , sluitertijd..." ...hmm.oke.oftewel Gewldige, vette bliksemflitsen etc. Liedjes werden veranderd naar omgeving. Het liedje over de Lemontree ging nu over de Bananatree.Misschien heel flauw maar we hebben enorm gelachen. Het leuke van deze groep is dat iedereen met iedereen kan.Van jong naar oud. Prachtig. Een ieder met een eigen verhaal,en een eigen soort lef want we zijn ten slotte allemaal hier in Nepal. Top!

Eenmaal beneden waren we redelijk de bout af en verlangenden naar een hete douche. Na een KOUDE...grmbl..douche, fris en fruitig naar bene waar we verrast werden door een heerlijk "Dalbath"-buffet.Dat ging er in als koek. Daarna kwamen de spelletjes....Ik piste zowat in mijn broek van het lachen. Leer een hoop spelletjes bij en kan niet wachten om ze aan jullie te introduceren. Spelletjesmoe gingen we buiten nog even op het terrasje zitten waar de sterke verhalen rijkelijk vloeide. Heerlijk!

De volgende ochtend vroeg op.Mijn kamergenootje had de pech dat ze ong. 4 of 5x snachts naar buiten moest rennen om flink over haar nek te gaan. ik had erg met haar te doen en hoopte daarom iedere keer dat ze ook niet knock-out geslagen zou worden door de deurpost. Zij had geluk....
Op naar de bus en op naar de bungee-jump plaats.Er werd die dag niet gesprongen,we zouden alleen even een kijkje nemen en ontbijten bij het naastgelegen resort. Uurtje op de bus was goed te doen en plaats van bestemming was adembenemend. Nu durf ik wel het een en ander maar ik had denk ik nooit durfen springen. Wat een diepte...maar wat een pracht uitzicht. Over de brug naar het resort wat opgezet was door een Nieuw Zeelander....Wat een PARADIJS!!!!!! prachtige bloemen, grasveldjes, hier en daar wat tenten onder rieten dakjes...Lounge bar en niet zo maar een.Ik kan het niet omschrijven.Ik had gelijk het gevoel , hier wil ik nooit meer weg. Het ontbijt, heeeeeeeerlijk.Ik heb me echt helemaal volgevreten....hoh.hoh.hoh... Ik heb helaas geen fotos gemaakt maar wel van een soortgelijk resort.Probeer ik later nog over te zetten. Na een heerlijk ontbijt weer terug naar de weg. Daar zouden we de volgende bus pakken naar de Tibettaanse grens.

Met veel getoeter arriveerde deze en weer volgeladen met allemaal grote blanke mensen en te veel tassen op weg naar de grens. Wat een vreselijke rit.Stukjes off road, stukjes asvalt. we werden compleet geshaked.Ik ben maar op mijn rugzak gaan zitten en bespaarde zo mijn gebeursde bilspieren. nu had een of andere grapjas midden over de weg een touw gehangen met daaraan een schoen. We konden net op tijd bukken. zo werd ons een afdruk van een schoenzool op ons gezicht bespaard. Geweldige grap maar levensgevaarlijk. Je zou zo van de bus gemept worden.

Eindelijk bij Tibettaanse grens aan gekomen. Wat een poppenkast. midden op de weg een rode streep. -1- voet in Nepal en -1- voet in Tibet. Aan de ene kant bijzonder aan de andere kant.....ik weet niet.Door de Chineze wachters werden we toegeroepen dat we geen foto's mochten maken. Tsja ...daar sta je dan met je goeie gedrag...FF lunchen en dan op pad terug naar naar benee naar een resort waar we heerlijk zouden kunnen relaxen. De volgende dag zouden we vanaf deze plaats gaan " RAFTEN"!!! in de wildwaterrivier naast dit resort. Jippie

Sorry jongen maar ik neem even een pauza en schrijf vanavond even verder. Ben bang dat ik het anders ga afraffelen..Tot strakkies