Van Nalangvillage to Phokara

Hoi,hoi,

Wooohhh,heerlijk weer in Phokara. Het zonnteje hangt weer hevig te branden, het meer ligt er als een spiegel bij en het is heerlijk rustig op straat. En dit meisje zit geconcentreerd te typen in een internetcafe en wil niet te veel naar buiten kijken en daar de mensen zien die daar heerlijk in een bootje op het meer dobberen.Wat heb ik het zwaar....zucht...

Eergister om 05:30 opgestaan om onze tassen te pakken en daarna een ontbijtje te scoren in het resort. Daar werden we al opgevangen door onze goeie ouwe Meg die ons weer rijkelijk voorzag van ontbijtgeneugden. met volle magen om kwart voor zeven een start gemaakt in de afdaling. we hadden een prachtig uitzicht. We zaten boven de wolken en de ohhh's en ahhh's bleven maar komen.Op een gegeven moment kwamen we in de mist. Dit was machtig. In de jungle, gehuld in de mist, allemaal erg geheimzinnig/mysterieus .We waanden ons in een film van Indiana Jones, een expeditie op zoek naar.....Het was heerlijk. hier en daar was het wat glad en zo af en toe werd de stilte doorbroken door...zzzzzippp..grmmbl.., en ..he,waarom val jij nou nie?
We liepen stug door, we hadden een strak tijdschema. Na anderhalf uur bereikten we de bushalte. Vandaar uit konden we een bus pakken naar M.Bridge en als die niet kwam dan moesten we alles aanhouden wat voorbij kwam en ons mee kon nemen.we hadden het geluk dat er een minibusje stopte maar deze bleek echt al propvol te zitten. Nu wil het geval dat de Nepalezen het woordtje propvol, of we-kunnen-er-echt-nie-meer-bij niet kennen en vervolgens werd een klein nepalees vrouwtje nog net iets meer tegen het raam aangedrukt en ja hoor we pasten erin.Onder de de indruk van dit alles, spuide ik spontaan al mn geleerde nepaleze woorden en al snel had ik het reuze naar mn zin in het busje,balancerend op -1-bil en me stevig vasthoudend aan een aangbracht handvat int dak vd auto.???..hier was over nagedacht. Bij de brug aangekomen,hielden we samen met een Nepalees een vrachtwagen aan die ons naar plaats van bestemming bracht.

Een jubelstemming overviel me.Dit was top.Ruim binnen de tijd en op wat voorn manier.Heerlijk zo dit openbaar vervoer.Na een drie kwartier kwam de bus vanuit Kathm.aan en werden we weer herenigd met een groot deel van de vrijwilligersgroep.Samen reiden we verder af naar Phokara waar de rest vd groep ons zou verwelkomen. Want jawel...het is weer een speciaal weekend. we hebben een 3tal weken geleden lootjes getrokken en vanavond gaat het heerlijk avondje van sinter klaas komen. helaas ligt er ondertussen een met voedselvergiftiging int ziekenhuis maar hopelijk kan ze er toch bij zijn.We konden evt. daar int ziekenhuis ook sint vieren.We gaan het zien.

Eenmaal in Phokara werden we overspoeld door de verhalen van iedereen over hun werkplekken en het was machtig om te horen en te zien hoe enthousiast iedereen is.Ook wij konden niet wachten met onze verhalen en al snel werd er heel wat afgekletst en gelachen.Iedereen vind zo langzamerhand,net als ons, zijn draai en daarmee begint het ook steeds leuker te worden.Verhalen over dat een kindje naar voren geroepen wordt en deze vlak voordat hij het bord bereikt nog een flinke rochel opsnuift en deze redelijk tegen de voeten aan legt van de leraar. Dat het elkaar aframmelen,omdat de een niet oplet,vrij normaal is overal en dat er zo af en toe op mysterieuze wijze een leraar verdwijnt waardoor er een extra klas opgevangen moet worden.
De een heeft een klas van vijftig de ander van max. acht....??!!!..grmmbl...deze zitten dan prinsheerlijk int zonnetje opt schoolplein hun lessen te maken en te volgen.Willen A. en ik dit proberen,dan zijn we waarschijnlijk in -1- oogopslaag heel de klas kwijt. De kids springen gelijk in bosjes en achter heuvels om nog eens flink te urineren en dan rijst de vraag hoeveel ervan terug zouden komen naar de twee grote beteuterd kijkende westerlingen.

Om toch nog even terug te komen op ons leven in Dading,welk misschien wat interessanter zal zijn dan de brasverhalen in het luxere leventje hier beneden in Phokara.

we hebben een nieuw rooster gekregen. het is de bedoeling dat er altijd -1-van ons meedraait met een leraar en dat de ander een les alleen draait. Dit was een goed idee althans iedereen knikte overtuigend "ja" of zat er misschien toch nog een scheef knikje in naar links of naar rechts dat we niet in de gaten hebben gehad want na anderhalve dag zo gewerkt te hebben gaven de twee engelse leraren aan dat het samen lesgeven niet echt nodig was. wij hadden daarop weer een mijn-broek-zakt-af moment.Maar ook wij worden makkelijk.Je kijkt elkaar aan,haalt je schouders nog eens op en zegt;" Dan niet!!!" en sjokken dan gezamelijk naar onze volgende les. We hebben nu een weekje samen les gegeven en eigenlijk is dat best lekker. We proberen van alles te verzinnen en bereiden de lessen daarmee redelijk voor. er worden liedjes gezongen, woordzoekers en crosswords gemaakt opt bord en de kinderen doen zo nu en dan wanneer het enigszins begrijpbaar is enthousiast mee. hebben ze het eenmaal door dan zijn ze niet meer te stoppen >Op z'on momenten zien we dan al snel een nepalees lerarenhoofd zijn hoofd naar binnen steken.Op een bijna fluisterende manier wordt de klas tot stilte gemaand wat dan ook daadwerkelijk z'on 5 min lukt.

Aankomende week willen we een andere techniek proberen. Wat??/...nog niet helemaal duidelijk. maar het moet anders dan waar we tot nu toe mee bezig zijn. er moet een soort andere lesmethode voor de leraren bedacht worden zodat zij meer plezier krijgen in het les geven zelf en daarmee ook de kinderen. dit moeten we nog eens goed uitdenken.

Er is nog zoveel te vertellen maar ik zit nu al weer in tijdnood. We gaan toch sint vieren in het ziekenhuis en moeten zo rap vertrekken. Ik kan wederom mijn verhaal niet afmaken terwijl ik hier toch al twee en een half uur zit. Triestig he???
Ik verwijs jullie daarom nog even door naar de site van Annelies die weer wat meer omschreven heeft. "Annelielies.waarbenjij.nu"

Dikke kussen aan allen en tot snel.
12 a 13dgn